mércores, 25 de novembro de 2009

REMATAMOLO MES CON UNHA PELICULA ARGENTINA



Hoxe no Teatro Lauro Olmo do Barco as 20:30 e 22:45 o Cine Club Groucho Marx proxecta dentro da sua programaciòn a pelìcula argentina dirixida por : Juan Jose Campanella: El Secreto de tus ojos. Para mais información sobre a mesma pinchade os enlaces que poñémos ahi abaixo.



xoves, 12 de novembro de 2009

martes, 3 de novembro de 2009

in memoriam: jose luis lopez vazquez



http://www.alohacriticon.com/elcriticon/article1799.html




http://www.hoycinema.com/perfil/Jose-Luis-Lopez-Vazquez.htm




http://www.todocine.com/bio/00003387.htm


Sus frases:
Si el precio de la sabiduria es la vejez prefiero ser un imbécil.









"Uno, como tiene poco palmito, se adorna de algo aparente. Yo sé que soy un ser un poco insignificante, vulgar?, ni siquiera de joven me daban papeles de galán".





- "Puede ser que mi aspecto facilite que los espectadores se identifiquen conmigo. Pero es lo que constaba en el guión. Yo nunca he sido así: nunca he tenido nada que ver con ese personaje que iba detrás de las señoras como un loco. Simplemente, sabía hacerlo".









"'Qué serio es usted, no parece tan gracioso como en el cine'. Pues sí: soy una persona grave, tímida e inhibida de muchas cosas. No me gusta el jaleo ni la masificación; nunca me verá en El Corte Inglés. Prefiero el sosiego, la tranquilidad, el orden, la independencia".





- "Me saca de quicio la falta de educación, la desconsideración y el oportunismo. Los actores asumimos estas pequeñas agresiones, pero a alguien sensible como yo le perturban mucho".
«Me saca de quicio la falta de educación, la desconsideración y el oportunismo. Los actores asumimos estas pequeñas agresiones, pero a alguien sensible como yo le perturban mucho»





- "Me cuido porque en esta profesión hay que tener una salud de hierro, pero no hay que abusar, hay que tener una disciplina. A mí, en señor y bajito, me pasa lo mismo que a las actrices que no quieren engordar".





- "Fui un niño muy desarraigado. Mi padre se largó de casa cuando yo apenas tenía uso de razón. Me crié con mi madre, que ganaba tres pesetas al día, con mi abuela y con un tío soltero que hizo de padre. Vivíamos en una indigencia espantosa, pero nunca conocí la envidia ni el resentimiento". "Nunca he tenido que pedir nada, ni que me dieran un puesto o un personaje; siempre han venido a mí".

- "A la fuerza ahorcan, a mí no me gusta nada volver al hotel a las tres de la mañana, pero es un trabajo que hay que hacer porque para eso somos actores".

- "No hay que andar con la rémora del pasado. A mí España cada vez me parece un país más caótico y deshumanizado. Estamos fiscalizados por el gobierno, controlados por internet, no hay intimidad, no hay respeto por los mayores... somos más europeos, pero seguimos con la boina puesta".

- "Yo creo que, cuando se depende de un sueldo, no se hace uno rico. Me gustaría jubilarme, pero no me queda más remedio que trabajar para comer. Encima la AISG (Artistas e Intérpretes Sociedad de Gestión) me parece a mí que no está al día. Si le digo la verdad, cobro poquísimo por derechos de imagen. Por la tele echan prácticamente una película mía al día, y por un pase me pagan mil y pico pesetas. Me dan ganas de decirles: ¿esto cómo se cobra?, ¿cojo un taxi y me gasto lo que me dais en la carrera?".

- "El artista es un ser muy difícil de acomodarse a una dependencia. Cuando se quiere pintar, escribir o crear algo no hay nada como la soledad. A mí me gusta pensar, reflexionar, y cuando me emociono me gusta compartirlo, pero he echado en falta esa sensibilidad en la pareja".
- "Realmente soy muy desconfiado, quizá por autodefensa. Procuro estar a cubierto de las eventualidades y de las decepciones para no disgustarme, para no hundirme".

- "He hecho mucho humor porque es lo que me gusta. Pero nunca me he sentido encasillado, aunque estarlo no me parece un defecto. Encasillado estaba Chaplin, los hermanos Marx, Woody Allen...".

Los autènticos actores son esa raza indomable que interpretan los anhelos y fantasmas del incosciente colectivo.- ANA DIOSDADO.